Weggaan en loslaten
In de Bijbel worden de dingen vaak omgekeerd. Laatsten worden de eersten en eersten de laatsten. Mensen met verdriet en mensen in armoede worden niet als zielig bestempeld, maar ze worden zalig gesproken. Niet als goedkope troost, maar als een belofte dat het anders kan en zal worden. Bij afscheid denken wij aan iets waar een eind aan komt. Er komt een eind aan een bezoek, een eind aan een bijeenkomst, een eind aan een relatie, een baan, een leven. Afscheid verbinden we met iets dat wordt afgesloten, beëindigd en dat is logisch. Maar in de Bijbel wordt een eind vooral getekend als een nieuw begin. De tekst uit Jesaja (43: 18,19) is duidelijk. Zeker in de vertaling van Huub Oosterhuis.
Blijf niet staren op wat vroeger was.
Sta niet stil in het verleden
Ik, zegt Hij, ga iets nieuws beginnen.
Het is al begonnen: merk je het niet?
Na 38 jaar in de kerk te hebben gewerkt, waarvan zes jaar in Drenthe, vijf jaar in Oldenzaal, zes jaar in Santpoort en eenentwintig jaar in Hoorn (Â Â ) komt er een eind aan een vaste verbintenis met de kerk. Dat is niet niks. Dat is ingrijpend. Een levensfase wordt afgesloten.
Tegelijk begint er iets nieuws. Niet alleen omdat wij met ingang van december een dag in de week gaan oppassen bij ons ‘kersverse’ kleinkind. Maar er ontstaat ook ruimte voor nieuwe activiteiten. Ruimte om meer te gaan musiceren, ruimte om meer te studeren, ruimte om minder ad hoc allerlei dingen te doen en vooral ruimte om de tijd te nemen voor mensen en dingen.
Is het allemaal zo probleemloos? Is afscheid nemen dan niet lastig en pijnlijk? Ja, dat is het ook. Ik zal het missen. De vertrouwde mensen. De bijzondere gesprekken. De Open kerk. Het regelmatig voorgaan in een dienst waarin je de mensen kent. Maar het is ook een goede oefening in loslaten. Afscheid nemen heeft ook te maken met de kunst van het loslaten. En loslaten geeft nieuwe mogelijkheden. Om met Loesje te spreken: “Als je loslaat heb je twee handen vrijâ€. Vertrek is het begin van iets nieuws, ruimte voor andere dingen, een hoofd vol ideeën. En trouwens: we blijven in Hoorn wonen. Ik ga weg én ik blijf. Om het te zeggen met de woorden van de dichter Rutger Kopland:
Weggaan is iets anders
dan het huis uit sluipen
zacht de deur dicht trekken
achter je bestaan en niet
terug komen, want je blijft
iemand op wie wordt gewacht.
Weggaan is eigenlijk een soort
van blijven, niemand wacht dan
want je bent er nog, niemand
neemt afscheid want
je gaat niet weg.
Daarom: een hartelijke groet en tot ziens!
ds. Rudolf Kooiman