Stenen met een verhaal
In onze kerk in Hoorn en in Zwaag bevindt zich een gedachtenisplek. Wij noemen dat de plaats van Hoop en Gedachtenis. Daar liggen witte stenen met daarop de namen van de dit jaar overleden gemeenteleden.
Waarom stenen? Waarom wit? Wat is het verhaal achter dit ritueel?
Na overlijden van iemand uit de gemeente willen we die naam een tijd in ons midden bewaren, die naam in ons midden gedenken. En daarbij: Hoopt ons geloof niet dat we na dit leven geborgen zijn bij God, bron van leven? Die hoop en dat gedenken komen samen op de plek van ‘Hoop en Gedachtenis’.
Achtergrond
Tine Holshuysen, een van de initiatiefnemers:
“Er is het verhaal van de doortocht door de Jordaan. Het volk Israel is door de woestijn getrokken op weg naar beloofde land. Enkel moeten ze nog de grensrivier, de Jordaan, oversteken. Terwijl de priesters in het midden blijven staan, tilt iemand van elke twaalf stammen een steen op uit de rivier en legt die steen op de kant. Als een gedenkteken.
Als kinderen later vragen: ” Waarom liggen die stenen daar? Dan zullen de vaders vertellen; ” We waren slaven in Egypte, maar werden bevrijd. Met Mozes trokken we doo1r de woestijn, tot we hier door het water van de Jordaan heen, het beloofde land binnen mochten gaan.” Een steen als gedenkteken dat was de achterliggende gedachte.
De voorbereidingsgroep overlegde.: Wat willen we gedenken; en hoe denken we dat vorm te geven. Met dat verhaal het achterhoofd, wilden we eerst iets met water creëren; water en stenen. Maar dat met water was niet uitvoerbaar. Al overleggend bedachten we dat ritueel van de stenen: een plek die zichtbaar wil maken dat we verleden, heden en toekomst samen delen.
Hoe verloopt het ritueel?
Het verloopt als volgt: Op de zondag nadat iemand is overleden, ligt er een witte steen op de avondmaalstafel. Met daarop geschreven: de naam, de geboorte- en sterfdatum van de overledene. Tijdens de dienst wordt de overledene herdacht en dan klinkt de tekst uit Openbaring 2 : 17 ‘ Wie overwint zal ik van het verborgen manna geven, en ook een witte steen waarop een nieuwe naam staat die niemand kent, behalve degene die hem ontvangt’. Die witte steen is het symbool van 9eloof en vertrouwen. De witte steen markeert een nieuw begin, na een leven, dat geëindigd is.
De gedachtenis wordt afgesloten met een lied nadat de ouderling van dienst de steen heeft neergelegd op de tafel van Hoop en Gedachtenis. De steen blijft daar een heel jaar liggen. Daarna brengen wij de steen bij de familie. Als die elders woont, krijgt de familie bericht dat ze die steen mogen halen.
Mensen zijn vaak geraakt en blij als wij zo’n steen brengen. Die witte steen, die een heel jaar in de kerk lag als gedachtenis te midden van een biddende en zingende gemeente, kan een heel diepe betekenis met zich dragen voor degenen die achterblijven. Zo’n steen vormt een verhaal, roept iemand weer heel dichtbij.