Vallen en opstaan door Esther Jeunink
Vallen en opstaan hoort bij het leven. De eerste stapjes, leren fietsen, we ervaren al vroeg dat vallen en opstaan erbij hoort willen we ergens komen. Er is doorzettingsvermogen en veerkracht voor nodig. Als kind worden we nog liefdevol aangemoedigd door ouders of grootouders, maar als volwassene wordt de uitdaging een stuk groter.
Er zijn talloze dingen die ons doen vallen of struikelen in het leven. We falen of maken een verkeerde keuze, worden door anderen onderuit gehaald of tegen gewerkt, of gaan ten onder aan de moeite die onherroepelijk op ons pad komt. We lopen schaafwonden, butsen en builen op, en blijven soms gedesillusioneerd liggen.
‘Hoop is een naïef idee’, zei iemand eens tegen me. Het leven had hem gedesillusioneerd achter gelaten. Te veel ellende, niemand van betekenis meer om hem heen. ‘Hoop brengt niets. Kijk naar de wereld en het gedrag van mensen’. Er was voor hem geen reden meer om op te staan.
Toch is diezelfde wereld voor anderen juíst een reden om op te staan. Waar geloof een lange tijd vooral draaide om het opstaan tot nieuw leven na de dood, komt er steeds meer oog voor het opstaan tot het goede leven op deze aarde. Opstaan tegen onrecht, tegen armoede, tegen uitbuiting. Opstaan voor rechtvaardigheid, voor samenleven, voor medemenselijkheid.
Ik moet denken aan Aleksej Navalny, de overleden Russische oppositieleider, die tot zijn dood moedig bleef strijden voor rechtvaardigheid in een rechteloze samenleving. In één van zijn toespraken in de rechtszaal zei hij wat hem daarvoor motiveerde: ‘Ik ben een religieus persoon en dat helpt mij enorm bij wat ik doe. Ik voel zelfs een soort van voldoening, omdat ik in een moeilijke tijd gedaan heb wat de geboden me zeiden. (.. ) Wie de waarheid en gerechtigheid achter zich heeft, zal winnen.’
Om werkelijk op te kunnen staan heeft een mens hoop nodig. Iets om voor te leven, om je aan vast te houden. Meer misschien nog, Iets dat jóu vasthoudt, dat je de kracht geeft om vol te houden als dat moeilijk is. Vallen wordt immers een stuk minder spannend als je weet dat je wordt opgevangen en overeind geholpen.
Misschien is dat wel waar Pasen om gaat. Toen Jezus ultiem ten val werd gebracht, legde hij zijn leven in de handen van zijn Vader. ‘En Jezus riep met luide stem: ‘Vader, in uw handen leg ik mijn geest.’ Toen hij dat gezegd had, blies hij de laatste adem uit.’ (Lukas 23, vers 46)
In het vertrouwen opgevangen te worden, liet Jezus zich vallen. Opstandingskracht wordt daar zichtbaar waar de val niet het einde betekent, maar een nieuw begin. Waar we opstaan ten leven, ook door de dood heen.