Taizé viering

Op zondagavond 11 juni organiseert Taizé Westfriesland weer een Taizé-viering. Een verstillend moment aan het begin van de nieuwe werkweek. De viering vindt plaats in de Protestante kerk in Hoogkarspel. Aanvang is om 19:30.
Wie dat leuk vindt kan al vanaf 19:00 uur aansluiten om alvast een aantal liederen uit de viering door te zingen.

Tijdens de viering willen we in de geest van Taizé aandacht geven aan ons innerlijk leven, maar ook aan onze solidariteit met anderen. De liedteksten, de stilte en het gebed dagen ons uit om op zoek te gaan naar wat het betekent om ‘het zout van de aarde te zijn’. Frère Alois: “Niet onze smaak verliezen, betekent onszelf geven.”1 Een licht willen zijn voor de mensen om ons heen. Durven we vertrouwen op de gaven van God in ons?

Een Taizé-viering is een korte viering van circa 45 minuten, vol meditatieve zang en stilte, geïnspireerd door de oecumenische kloostergemeenschap van Taizé. De essentie: rust en ruimte om bij jezelf en bij God te komen, om te danken voor wat je is gegeven en te bidden voor waar je naar verlangt. Geen lange teksten of gesproken woorden, maar samen zingen, bidden en stil zijn. Taizé is ook de ontmoeting tussen generaties, culturen, gelovigen van verschillende richtingen en niet-gelovigen. Iedereen is welkom! Na afloop kunt u napraten bij een kop koffie of thee.

Meer info: www.taizewestfiesland.nl
Email: taizeinwestfriesland@gmail.com

 

Bloemenzondag hulde 2023

Op zondagmorgen 7 mei proeven wij in de dienst in woord en beeld hoe het is om het verloren schaap te zijn dat onze herder zoekt. De internet verbinding en daarmee het geluid laat ons in de steek. Maar wij kunnen goed improviseren in zang en piano, orgel en gesproken woord, zodat alles goed komt.
Ook deze zondag zijn er heel wat meegebrachte bloemen van allerlei snit, vers uit de winkel van bloemenstal of misschien wel  in de berm geplukt of uit eigen tuin. De bloemen in ons midden laten het zeker niet afweten. Zo divers als de kerkgangers zijn, zijn de meegebrachte bloemen ook, van ferme tulpen tot fijne lelietjes van dalen.
Mijn kleinzoon is met mij mee gekomen en gaat na afloop mee om bloemen te brengen naar de gesloten afdeling van verpleeghuis Lindendael. Dat is hem zeker toevertrouwd want hij komt binnenkort vanuit Friesland in Hoorn wonen en wil een opleiding in de zorg gaan doen.
Net als andere jaren verdelen wij de bloemen over twaalf huiskamers telkens 2 genaamd: Linde, Eik, Wilg, Olijf, Plataan en Laurier. Wij dwalen door de gangen. Mooi is dat iedere huiskamer een eigen sfeer heeft, door bewoners, inrichting van de huiskamers en door de zorg medewerkers.
De bloemen worden met open armen en in dank ontvangen en wij bieden ook nog de service ze mooi in vazen te schikken, zodat bewoners er direct van kunnen genieten. Dat werkt ook merken wij tijdens korte gesprekjes met hen. Door persoonlijke aandacht leven mensen op en vertellen hun verhaal. Zo kom ik even in gesprek met een oud kantonrechter die onmiddellijk het Foreestenhuis opmerkt,  waar het kantongerecht ooit was. Hij herkent het van de foto op de kaart van de kerken die mee doen met bloemenzondag. In alle huiskamers delen wij deze kaart uit. Ook verbindt de man de bloemen met 4 en 5 mei. Niet zomaar bloemen dus. En dat klopt, bloemen worden vaak gegeven met een speciale gelegenheid zoals met verjaardagen.
Mijn kleinzoon legt vlot contact met de bewoners en zorg medewerkers. Ons groepje gaat voldaan weer naar huis. En er is weer een mooie foto van ons gemaakt door Pleunie van het Octaaf die de bloemenzondagen organiseert in Hoorn. Na afloop vraag ik mijn kleinzoon hoe hij het vond in Lindendael: Hij zegt: “Een doolhof (dwalen in de gangen) met goede mensen” en ook: “Wanneer je in gesprek gaat met mensen met dementie, bij heldere momenten, gaat het gesprek overal naar toe. Dat is interessant.” Volgens hem zit er heel veel verhaal in die mensen.

Tot zover onze indrukken,
Petra Mijnssen
klik voor foto’s dit album.

Niet stuk te krijgen

vr 5 mei 2023

Een maand geleden pleitte ik er op deze plaats voor om de sleutels van de kerk af te geven aan een volgende generatie. De reden die ik daarvoor gaf: als wij als ouderen gaan bedenken hoe de kerk van de toekomst eruit moet zien, dan is dat bij voorbaat een mislukte exercitie.

Er kwam de nodige reactie op. Unisono sprak daaruit veel bezorgdheid. ‘Ik wil de sleutels wel afgeven, maar er is niemand om ze aan te pakken.’ En zelfs : ‘Ik ben bang dat de kerk op een keer gewoon helemaal ophoudt te bestaan. Er is geen volgende generatie.’

Eerst maar het eerste: er is niemand om de sleutels aan te pakken. Dat is waar, maar ‘t is ook slechts de halve waarheid. Zolang ouderen geen ruimte maken, denken jongeren: dit is mijn kerk niet. In Zunderdorp deden ouderen dat wel. De kerkenraad stapte en bloc op, en er zit nu een nieuwe met alleen veertigers. Het kan dus wel, in een doodgewone dorpsgemeente!

En dan de zorg dat het op een keer gewoon ophoudt. Ook dat lijkt een gerechtvaardigde vrees. In januari verscheen nog maar weer eens een rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau. De uitkomsten waren voorspelbaar. Minder ervaring van een persoonlijke God, minder geloof in leven na de dood, minder lezers van de bijbel. Minder, minder, minder.

Maar ook dat is het halve verhaal. Ten eerste zijn er nog altijd zo’n 6 miljoen Nederlanders wél kerkelijk. En ten tweede blijkt religie zich steeds meer in niet-geïnstitutionaliseerde vorm te manifesteren. Eenvoudiger gezegd: geloof wordt duidelijk steeds minder kerkelijk.

Er groeit in Nederland een nieuwe vorm van religiositeit en spiritualiteit. Vaak is die tamelijk individueel, maar lang niet altijd. Er zijn zeker ook mensen die wel iets van hun religieuze besef willen delen met anderen. Alleen de kerk ervaren ze daarvoor niet als een geschikte plek. De vormen en manieren van de kerk zoals die is spreken hen niet aan.

Precies daarom moeten wij een nieuwe generatie de sleutels van de kerk geven. Dat is niet letterlijk bedoeld, maar misschien zegt de beeldspraak nog wel meer. Want het is niet onze kerk. En dat hebben wij ouderen er wel van gemaakt. Ons lijflied is: ‘Zo zijn onze manieren.’

Zelf ben ik helemaal niet bang voor de toekomst van de kerk. Misschien houdt de kerk zoals wij die kennen ooit eens op. Dat kan. Maar het verhaal van het evangelie is zó sterk, dat kan niet kapot. Dat zal altijd weer nieuwe mensen raken. En dan begint het allemaal opnieuw.

Als dat gebeurt, dan zal het vast zijn zonder orgels, en zonder toga’s. Het zal zijn zonder kerkenraad en zonder kerkorde. Als het opnieuw begint, dan begint zoals het ooit begonnen is. Elkaar de verhalen vertellen, de maaltijd delen, en omzien naar de armen. Dát verhaal, dát evangelie, dat is niet stuk te krijgen. Nooit. Daar ben ik zeker van.

Peter Verhoef

Via email bereikbaar

Al enkele jaren wordt er met een groep in de 40 dagentijd en de adventstijd een schikking gemaakt naar het ontwerp van een liturgische bloemschikking van de PKN. Voor alle 3 van de vierplekken wordt er één gemaakt. Altijd weer spannend of we alle materialen kunnen verzamelen of bepaalde constructies kunnen maken.

De betreffende schikking accentueert en versterkt de lezing van de betreffende zondag uit het oec. leesrooster. Dit jaar waren er veel takken nodig en de betreffende struiken in onze tuin :kronkelhazelaar en kronkelwilg waren aan een grote snoeibeurt toe. Het basismateriaal was dus ruim voorhanden.

In de afgelopen Adventstijd werden er steeds accenten toegevoegd, maar nu zijn er veel verschillende vormen en dat vraagt wat van onze vindingrijkheid.  Op de eerste middag lagen de takken al klaar (gesnoeid door Bert) en begonnen we aan de eerste schikking. Die middag werden er ook kransen gemaakt zodat we de eerste 3 weken vooruit konden. Bert had ook al buisjes gelast die als steun moesten dienen voor sommige opstellingen.
Gelukkig is onze schuur soms onuitputtelijk wat betreft oude tentstokken en stukken ijzer.

Het overleg met elkaar en het speuren naar de benodigde materialen geeft ons veel plezier en van de weg naar Pasen werden we ons steeds meer bewust en we hopen dat u met plezier naar de schikkingen heeft gekeken. U vindt ze nog hier:  40dgbloemen

Corrie Balk-Sijp